Copyright © 2017 H. Swart - http://www.koosswart.com
De foto van deze week brengt wel een bijzonder aspect van de gemeente Hoogezdnd in beeld. Het is geen verdwenen beroep, dat de af geheelde personen uitoefenden en het is tevens al heel wat faxen oud. Postkoets en posthoorngalop zijn woorden, die aan de oude tijd herinneren, post- box en postgiro zijn van latere en nog geldende datum. Ruim 50 jam geleden werd van deze Hoogezandse postbestellers een foto gemaakt. Dat gebeurde bij het huis van de middelste post- beambte met pet op, de heer Wever, die thans nog in leven is en aan de singel te Hoogezand woont. Toentertijd woonde hij aan de Verlengde Hoofdstraat te Hoogezand.
Voor zover men het zich niet herinneren kan, is men natuurlijk benieuwd, wie die postbeamb- ten wel zijn. Van links naar rechts dan: Buiter (met pet op), Roghaar, Wever (met pet op), Groenewoud (pet in de hand), Langbeek en Hansma (met bloemen). Het lijkt wel een fees- telijke foto, vooral met die glimmende koperen platen op de borst. Een jong meisje met gouden oorijzers kon er niet trotser op zijn. Ja die platen behoorden toen bij de PTT. Op de petten kan men ook het posthoorntje onderscheiden. Het uniform week nogal bij het tegenwoordige af. Is men nu dus benieuwd naar de namen van deze mensen, in hun jaren genoten zij algemene bekendheid. Hoogezand was toen nog een aparte gemeente en lang niet zo groot als tegen- woordig, echter wel uitgestrekt en omdat hier het hoofdkantoor was gevestigd, kreeg men ook de omliggende plaatsjes als Kalkwijk, Nieuwe Compagnie, Kiel-Windeweer en Kropswolde te verzorgen. Dat betekende grote stukken gaans. In die tijd reden er nog geen rode postauto's en fietsen werden gebruikt door de telegram- bestellers.
Elke dag werd er weer met spanning naar de post uitgekeken en dat droeg ertoe bij van de postbeambten bekende persoonlijkheden te ma- ken. Zo vlug als tegenwoordig ging het toen nog niet, want de mensen van de post moesten soms uren lopen voor zij hun post hadden rond be- zorgd. Ook het transporteren naar de genoemde plaatsjes vergde veel tijd. Een geluk was, dat er toen nog niet zoveel gebruik van de posterijen werd gemaakt als tegenwoordig. Bezorgen van reclamebiljetjes enz. was er niet bij.
De zes mannen van het plaatje hebben heel wat tijdingen, goede en slechte, overgebracht. Eén van hen, de heer Roghaar, is later postconduc- teur geworden op de lijn Groningen—Nieuwe
Schans en is toen naar Nieuwe Schans verhuisd. Hij zou evenals de heer Wever nog in leven zijn, de anderen zijn echter overleden. In 1897 kwam de heer Wever bij de posterijen, in 1901 kwam hij naar Kiel-Windeweer en drie jaar later naar Hoogezand.
We zeiden reeds, dat het bij de posterijen toen nog heel anders toe ging dan tegenwoordig. Het ging er nog gemoedelijker toe, maar toch werd al aan zo'n spoedig mogelijke bezorging gedacht, vooral bij het binnenkomen van telegrammen. Het was dan ook vanzelfsprekend, dat de fiets als eerste vervoermiddel werd ingeschakeld om het telegram zo snel mogelijk af te geven op het adres waar het behoorde.
Het kon zijn, dat de telegrambesteller met zijn fiets over de Hoogezandsterbrug snelde op pad naar de geadresseerde. De heer Wever moest in Hoogezand fietsen leren en dat wérd dan ook gedaan. De eerste keer, dat hij er op uit moest, ging dat nog een beetje onwennig. Hij stormde eveneens de Hoogezandsterbrug over, maar deze houten brug liep aan de andere kant nogal sterk omlaag en dat gaf het voertuig van de telegram- besteller een flinke vaart, waardoor de heer Wever met fiets tegen het hek bij de Hervormde kerk belandde en zelf in de tuin bij de pastorie terecht kwam.
Uit de persoonlijke memoires van de enige hier nog levende postbeambte op deze foto, de heer Wever, kwamen we te weten, dat hij 82 jaar bij de posterijen werkzaam is geweest en op 55- jarige leeftijd werd gepensionneerd. Er bestond echter gebrek aan postbestellers en hij heeft nog enige tijd zijn diensten aangeboden. De koperen plaat heeft hij na zijn pensionnering niet meer gedragen en evenmin glimmend opgepoetst.
Met de kilometers, die de hierboven afgeheelde personen aflegden, hebben zij de basis gelegd voor de huidige service van de posterijen. Die service brengt ons ook wel eens opgewenste epistels, die dan meestal op de pecunia betrek- king hebben. Wc vergeten daarbij, dal er nog „Voor wat, hoort wat" bestaat. De postbestellers van thans zullen het ongetwijfeld hij het vervoer gemakkelijker hebben, maar er staat wel tegen- over, dat evenals in andere bedrijven het werken geïntensiveerd is. Vanwege de personen en hun uniformen plaatsten we deze foto uit een tijd, die sfeer én gemoedelijkheid ais mooie kenmerken had.
Zoals het vroeger was....
Foto's en verhalen uit "Het Nieuwsblad" van 1959 & 1960
[In de volksmond "Het Bokkeblad"]
Pagina 4 van 26
